Martijn Schraven (1978) is freelance journalist, tekstschrijver, lezer en liefhebber van muziek die al lang niet meer gemaakt wordt. Maar eerst en vooral papa. Thuispapa, om precies te zijn. Dat léék ooit een heel logische keuze. Met regelmaat geeft hij middels zijn columns een inkijkje in zijn dagelijkse beslommeringen.
,,O denkeboom, o denkeboom
wat zijn je mooie takken
o zo wonderschoon.
O denke boom
ik heb je in het bos zien staan.
Mooie lampjes daaraan”
De exacte songtekst van het kerstliedje zit nog niet helemáál in het hoofd van de tweeling. Geeft niks, volgend jaar oefenen we opnieuw. Leon gaat overigens na het zingen van zijn ode aan de kerstboom gewoon door met Zie de maan schijnt door de bomen. Zelfde onderwerp (bomen) ander thema, maar een kniesoor die er op let.
Nou moet ik eerlijk zeggen dat onze kerstboom van dienst ook niet echt een serenade verdient. Op zes december reed ik naar een grote bouwmarkt waar de boom al keurig netjes verpakt op me lag te wachten. Een grove fout, zo bleek al snel. Ging ik vorig jaar nog uitgebreid staan kijken bij de beschikbare bomen, ze één voor één even beoordelend op volheid, symmetrie, hoogte en een mooie top, dit jaar lieten we de keus aan de eerste de beste bouwmarktmedewerker. Ik verdenk hem ervan dat hij minder tijd besteed heeft om tot een juiste keuze te komen dan dat ikzelf zou doen. Ik stel me voor dat dit de laatste bestelling was die hij moest klaarzetten voor zijn middagpauze. Terwijl hij eigenlijk al sinds de ochtend moest poepen. Een beetje gehaast dus.
We kopen de laatste jaren eigenlijk altijd het zelfde type boom, een Nordmann. Net zoals het gros van de Nederlanders. De Kaukasische zilverspar met bijnaam die verwijst naar de trotse, Scandinavische wortels van de boom. Nordmann, de Viking onder de kerstbomen. Uit het juiste hout gesneden, fier, trots en sterk.
Zo niet ons exemplaar. Ik heb voorgesteld om onze boom, wat in deze eigenlijk al teveel eer is, Norbert te noemen. Een beetje het sulletje van het schoolplein, die later uit zou groeien tot de minkukel van de kantooromgeving. Zo iemand voor wie het leven één langgerekte maandagmorgen is. We zagen het al direct nadat het net van zijn takken was geknipt. Daar waar de ware Vikingboom zich de takken spreidt om zich trots en in al zijn glorie te laten zien, liet Norbert meteen de schouders hangen. Een karrevracht naalden daalde op de vloer neer als roos op een beige pullover.
Elke kerstbal leek een aanslag op zijn gestel. De lichtjes een loden last. Al na een paar dagen deed de vorm denken aan een hoepeljurk uit vervlogen tijden. Maar dan wel een exemplaar waarin de waardin al twee weken een kroeg vol zeelieden van drank en spijs heeft voorzien. Arme Norbert. Hadden ze hem toch gewoon laten staan in de volle grond. Niets kon hem nog opbeuren. Geen kinderlied, geen kerstfilm fleurde hem op. Zelfs de geur van versgebakken koekjes ging aan Norbert voorbij.
Misschien is Norbert wel de boom die het jaar 2021 verdiende. Het jaar eindigt zoals het begon. Druilerig, donker en in lockdown. De grote heropening die ons was beloofd, bleek een draaideurtje naar meer corona-ellende. Norbert mag dan een druiloor van een boom zijn, we hebben hem wel versierd met lichtjes. Als toevallig symbool voor alle lichtpunten die het afgelopen jaar wél kende. Elke giechel van de meiden, elke schaterlach van m’n ventje. Een lichtje voor elke trotse blik van Lizzy die een taakje heeft vervult en elke twinkeling in de ogen van Laura als ze uit school komt. Een lampje voor elke nieuwe ontmoeting, voor elk goed gesprek en voor elk mooi verhaal.
Over een paar dagen verlossen we Norbert uit zijn lijden. We staan op de drempel van 2022. Een nieuw jaar, nieuwe ronde, nieuwe kansen. Iedereen: alvast een heel fijn uiteinde en een fantastisch begin van het komende jaar! Proost op het leven en proost op de liefde!
Tekst: Martijn Schraven
Illustratie: Jules Calis / Pix4Profs
